ಕನ್ನಡ ಅನ್ನೋದೆ ಕಬ್ಬಿಣದ ಕಡ್ಲೆ ಆದ್ರೆ ಎಂಗಣ್ಣಾ..

ನನ್ ಮಗೀನಾ ಇಸ್ಕೂಲ್ಗೆ ಸೇರುಸ್ಬೇಕು ಅಂತ ಒಂಟಾಗ ನಮ್ ಮನ್ಯಾಗೆ ಬೋ ಮಾತುಕತೆ ಆತು ಗುರುಗಳೇ... ನಮ್ ಎಂಡ್ರು ’ಎಂಕಾ, ಮಗಾ ಉದ್ದಾರ ಆಗ್ಬೇಕಂದ್ರೆ ಅದುನ್ ಇಂಗ್ಲಿಸ್ ಬಾಸೇಲೆ ಓದುಸ್ಬೇಕು ಕಣ್ಲಾ...’ ಅಂತಾ ಒಂದೇ ಅಟ. ನಾನಾರಾ ಸುಮ್ಕಿದ್ನಾ? ’ಅಲ್ ಕಣಮ್ಮಿ, ನಮ್ಗೆ ಕನ್ನಡಾನೆ ಏಳ್ ಕೊಡೋದು ಸುಲಬ, ಅದು ನಮ್ ಬಾಸೆ ಅಲ್ವಾ... ಮಗೀಗೆ ಕಲ್ಯದೆಲ್ಲಾ ಅರ್ತ ಆಗ್ಬೇಕಲ್ವಾ? ಕನ್ನಡದಾಗೇ ಓದ್ಲಿ. ನಮ್ ಶಾಲೇ ಮಾಸ್ತರ್ರು ಕನ್ನಡದೋರೆಯಾ... ಅವ್ರೇನು ಇಂಗ್ಲೇಂಡಿಂದ ಬಂದಿಲ್ಲಾ, ಮಗಾ ಕನ್ನಡದಲ್ಲೇ ಓದ್ಲಿ’ ಅಂತ ಕನ್ನಡ ಶಾಲೆಗೇ ಸೇರುಸ್ದೆ ಕಣ್ರಣ್ಣಾ....

ಕನ್ನಡ ಅನ್ನೋ ಕಬ್ಬಿಣದ ಕಡಲೆ!

ಮಗಾ, ಇಸ್ಕೂಲಲ್ಲಿ ಕಲ್ತಿದ್ನ ನಾನೂ ಅಂಗೇ ಓದುಸ್ತಾ ಓದುಸ್ತಾ ಇದ್ರೆ ಇದೇನ್ ಕನ್ನಡ ಅಂದ್ರೆ ನಾ ಮಾತಾಡಾದೋ, ಇಲ್ಲಾ ಈ ಪುಸ್ಕದಲ್ಲಿ ಬರ್ದಿರೋದೋ ಅಂತ ಗೊಂದಲಾ ಸುರು ಅತ್ಕಂಬುಡ್ತು.. ಕೂಡೋದಕ್ಕೆ ಸಂಕಲನ ಅನ್ನಬೇಕು, ಕಳೆಯೋದಕ್ಕೆ ಯವಕಲನ ಅನ್ನಬೇಕು. ನನ್ ಮಗ ಯವಕಲನ ಅಂದ್ರೆ ಆ ಮೇಸ್ಟ್ರಪ್ಪ ಏಯ್ ಮೊದ್ಲು ಉಚ್ಚರಣೆ ಸರಿ ಮಾಡ್ಕೊ ಅಂತ ಬಯ್ಯೋದಾ? ಅಲ್ಲಾ ಕಳೆಯದ್ನ ಕಲ್ಸಕ್ಕೆ ಯವಕಲನ ಅನ್ನೋ ಪದ ಯಾಕ್ ಸರಿಯಾಗ್ ಉಚ್ಚರುಸ್ಬೇಕು ಅಂತಾ ಗೊತ್ತೇ ಆಗ್ಲಿಲ್ಲ. ಮುಂದ್ ಅಂಗೇ ಯಾಕರಣದ ಪಾಟ ಮಾಡೋವಾಗ ಅದೆಂತದೋ ಜಸ್ವ ಸಂದಿ, ಚುಸ್ವ ಸಂದಿ, ಸವರ್ಣ ದೀರ್ಗ ಸಂದಿ ಅಂತ ಯೋಳ್ ಕೊಟ್ರು. ದಂದುವ ಸಮಾಸ, ಬವುರೀವಿ ಸಮಾಸ, ಅವ್ಯಯೀ ಬಾವ ಸಮಾಸ ಅಂತೆಲ್ಲಾ ಮಗಾ ಕೇಳ್ತಿದ್ರೆ ಇದ್ಯಾಕೋ ಶಾಲೇಲಿ ಕಲ್ಸೋ ಕನ್ನಡ ಬಾಸೇ ನಾವ್ ಆಡೊ ಅಷ್ಟು ಸುಲುಬದ್ ಅಲ್ಲಾ ಅನ್ಸಕ್ ಸುರುವಾಯ್ತು.

ಇಗ್ನಾನದ ಪಾಟದಲಿ ಎಲೆ ಅಸ್ರು ಅನ್ನೋದ್ನಾ ಪತ್ರ ಅರಿತ್ತು ಅಂತಾ ಏಳ್ ಕೊಟ್ಟವ್ರೆ. ಅದೇನೋ ಪೀನ ದರ್ಪಣ, ನಿಮ್ನ ದರ್ಪಣ ಅಂತೆ. ಅಂಗಂದ್ರೇನ್ ಬುದ್ದಿ ಅಂತ ಮಾಸ್ತರಪ್ಪನ್ ಕೇಳುದ್ರೆ... ’ನಿಮ್ನ ದರ್ಪಣ ಅಂದ್ರೆ ಕನ್ನಡಿ ತಗ್ಗಾಗಿರದೂ, ಪೀನ ದರ್ಪಣ ಅಂದ್ರೆ ಕನ್ನಡಿ ಉಬ್ಬಾಗಿರದೂ’ ಅಂದ್ರು. ಅದುಕ್ಕೆ ನಮ್ ಮಗಾ ’ಅಪ್ಪಯ್ಯ ಅದ್ನ ಉಬ್ಬುಗನ್ನಡಿ, ತಗ್ಗುಗನ್ನಡಿ ಅಂತಲೇ ನಮ್ ಬುಕ್ಕಲ್ಲಿ ಬರೀಬೋದಲ್ಲಪ್ಪಾ... ನಿಮ್ನ, ಪೀನ ಅನ್ನದು ಕನ್ ಪ್ಯೂಜ್ ಆಯ್ತುದೆ, ಯಾವ್ದ್ ಏನು ಅಂತ ಜಪ್ತಿಲ್ ಇರಕ್ಕಿಲ್ಲ’ ಅಂದಾಗ ಇದ್ಯಾಕೋ ಕನ್ನಡದ ಶಾಲೇಲಿ ಕನ್ನಡದಲ್ ಕಲ್ಸದ್ ಬುಟ್ಟು ಇನ್ಯಾವ ಬಾಸೇಲಿ ಕಲ್ಸಕ್ ಸುರು ಅಚ್ಕಂಡವ್ರಲ್ಲಾಪ್ಪೋ ಅನ್ಸಕ್ ಸುರುವಾಯ್ತು ಗುರುಗಳೇ...ನೀವಾರ ಯೋಳಿ, ನಾವ್ ಮಾತಾಡೋದು ಕೀಳು ಕನ್ನಡಾನಾ? ನಮ್ ಐಕ್ಳುಗಳಿಗೆ ಅರ್ತ ಆಗೋ ಅಂಗೆ ಪುಸ್ಕ ಬರೆಯೋದ್ ಆಗಾಕಿಲ್ವಾ? ಕನ್ನಡದ ಮಕ್ಳಿಗೆ ಕನ್ನಡದಲ್ಲೇ ಪಾಟ ಮಾಡಬೇಕಪ್ಪಾ.. ನೀವೇನಂತೀರೀ ಗುರುಗಳೇ?