ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಚರ್ಚಿನಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಅಲ್ಲದೆ ಇನ್ನೇನಿರಬೇಕು?

ಮೊನ್ನೆಮೊನ್ನೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಒಂದು ಚರ್ಚಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಘಟನೆ ನಡೀತು. ಕನ್ನಡನಾಡಿನಲ್ಲಿ ತಮಿಳು ಮತ್ತು ಮಲಯಾಳಂ ನಾಮಫಲಕಗಳು ಹೋಗಿ ಕನ್ನಡದವೇ ಬರಬೇಕು ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ ಕೆಲ ಪರಭಾಷಾ ಕಿಡಿಗೇಡಿಗಳ ಕುಮ್ಮಕ್ಕಿನಿಂದಾಗಿ ಒಬ್ಬ ಕನ್ನಡಿಗ ತನ್ನ ಕೈಗೆ ಕೋಳ ತೊಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಯ್ತು.

ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ನೆಪ ಮಾಡ್ಕೊಂಡು ಕನ್ನಡ ಕಡೆಗಣಿಸಿ ತಮ್ಮದೇ ಭಾಷೆಯ ಬಾವುಟ ಊರೋದು ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬರೋ ವಲಸಿಗರಿಗೆ ವಾಡಿಕೆ ಆಗೋಗಿದೆ. ಆ ನೆಪಗಳಲ್ಲಿ ಧರ್ಮಾನೂ ಒಂದು, ಅಷ್ಟೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಉತ್ತಮ ನಿದರ್ಶನ ಬೆಂಗಳೂರು ಮತ್ತು ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಇತ್ತೀಚಿನ 25 ವರ್ಷದಿಂದ ತಲೆ ಎತ್ತಿರುವ ಅಯ್ಯಪ್ಪ, ಮುರುಗನ್, ಓಂ ಶಕ್ತಿ, ಗುರುದ್ವಾರ, ಕಾಳಿ, ಬಾಲಾಜಿ ಮಂದಿರಗಳು. ಈಗ ಈ ಗುಡ್ಡದ ಹಳ್ಳಿಯ ಚರ್ಚು ಅದೇ ಸಾಲಿಗೆ ಸೇರಿದೆ, ಅಷ್ಟೆ.

ಕರ್ನಾಟಕದ ಹಲವು ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಚರ್ಚುಗಳ ಹೆಸರನ್ನು ಮಲಯಾಳಿ ತಮಿಳು ತೆಲುಗಿನಲ್ಲಿ ಬರೆಸಲಾಗಿದೆ. ಅಲ್ಲಿನ ಪ್ರಾರ್ಥನೇನೂ ಈ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಮಾಡೋ ಪರಿಪಾಠವಿದೆ. ಆದರೆ ಕನ್ನಡ ಕ್ರೈಸ್ತರು ಹೊರರಾಜ್ಯಗಳಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಅವರಿಗೆ ಈ ಸೌಲಭ್ಯವಿದೆಯಾ? ಅವರು ಹೋದ ಕಡೆಯೆಲ್ಲಾ ಅಲ್ಲಲ್ಲೀ ಭಾಷೆಗಳಿಗೆ ಯಾಕೆ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ? ಬೇರೆ ಕಡೆಯಿಂದ ಇಲ್ಲಿಗೆ ನೆಲೆಸಕ್ಕೆ ಬರೋರಿಗೆ ಈ ವಿನಿಮಯ ವಿಧಾನ ಯಾಕೆ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ ಅನ್ನೋದು ಕನ್ನಡಿಗ ಕ್ರೈಸ್ತಮತದೋರ ಮುಂದಿರೋ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಶ್ನೆ. ಕನ್ನಡಿಗರು ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೋದರೂ, ಯಾವ ಮತದವರೇ ಆಗಿದ್ದರೂ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಬೇರೆ ಭಾಷೆಗಳ ಜನರಿಗಿಂತ ಕೀಳು ಅಂತ ಸಾರ್ತಿರೋ ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಎಷ್ಟು ಸರಿ?

ಕರ್ನಾಟಕದ ಯಾವುದೇ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿರಲಿ ಅಲ್ಲಿನ ವ್ಯವಹಾರದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಆಧ್ಯತೆ ಇರಬೇಕು ಎನ್ನುವ ನೀತೀನ ಸರ್ಕಾರ ಜಾರಿಗೆ ತರಬೇಕು. ಕ್ರಿಸ್ ಮಸ್ ಹಬ್ಬದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲೇ ಈ ಸಮಸ್ಯೆ ಉದ್ಭವಿಸಿರುವುದು ಕಾಕತಾಳೀಯ! ಸಮಸ್ತ ಕ್ರೈಸ್ತ ಬಾಂಧವರಿಗೆ ಶುಭ ಕೋರುತ್ತ, ಕ್ರೈಸ್ತ ಮತ ಬೋಧಿಸೋದನ್ನ ನಿಜಕ್ಕೂ ಆಳವಾಗಿ ಅರ್ಥ ಮಾಡ್ಕೋಬೇಕಾದ್ರೆ ಅದನ್ನ ಕನ್ನಡದ ಕ್ರೈಸ್ತಮತದೋರು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಕಲೀಬೇಕೇ ಹೊರತು ತಮಿಳಲ್ಲಾಗಲಿ ಮಲಯಾಳಿಯಲ್ಲಾಗಲಿ ತೆಲುಗಿನಲ್ಲಾಗಲಿ, ಇಂಗ್ಲೀಷಲ್ಲಾಗಲಿ ಅಲ್ಲ ಅಂತಾನೂ ಹೇಳೋಣ. ಏನ್ ಗುರು?