ಬ್ರಿಟಿಷರಿಂದ ಬಿಡುಗಡೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಮೊದಲನೇ ಹೆಜ್ಜೆ ಮಾತ್ರ

ಇವತ್ತಿಗೆ ಭಾರತದಿಂದ ಬ್ರಿಟೀಷರನ್ನ ಒದ್ದೋಡಿಸಿ 60 ವರ್ಷಗಳು ಕಳೆದವು. ಅದೆಷ್ಟು ಜನರ ಬಲಿದಾನ, ಅದೆಷ್ಟು ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಇದ್ನ ಗಳ್ಸಿದೀವಿ ಅನ್ನೋದನ್ನ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಸಂತೋಷ ಪಡಕ್ಕೂ ಇದು ದಿನ, ಆ ಸಂತೋಷದ ಜೊತೆಗೆ ನಮ್ಮ ಕರ್ತವ್ಯಗಳನ್ನೂ ನೆನೆದು ಭವಿಷ್ಯದೆಡೆಗೆ ಧೈರ್ಯವಾಗಿ ಮುನ್ನುಗ್ಗೋಣ ಅಂತ ಪಣ ತೊಡಕ್ಕೂ ಇದು ದಿನ.


ಬ್ರಿಟೀಷರನ್ನ ಓಡಿಸಿದ್ದಷ್ಟಕ್ಕೆ "ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ" ಸಿಕ್ಕಂಗಲ್ಲ

"ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ" ಅನ್ನೋದಕ್ಕೆ ಬರೀ "ಬ್ರಿಟೀಷರನ್ನ ಭಾರತದಿಂದ ಓಡ್ಸೋದು" ಅಂತ ಅರ್ಥ ಮಾಡ್ಕೊಳೋದು ನಮ್ಮ ಜನಕ್ಕೆ ವಾಡಿಕೆ. ಆದರೆ ಅಷ್ಟಕ್ಕೇ ಸೀಮಿತವಾಗಿರೋದು "ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ" ಅಲ್ಲ, ಅದು ಬರೀ ಬ್ರಿಟಿಷರಿಂದ ಬಿಡುಗಡೆಯಷ್ಟೆ. ನಮ್ಮ ಆಳ್ವಿಕೆ ನಮ್ಮ ಕೈಯಲ್ಲೇ ಇದ್ದಾಗ ಮಾತ್ರ ನಿಜವಾದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಿಕ್ಕಿದೆ ಅಂತ ಹೇಳಕ್ಕಾಗೋದು. ನಮಗೆ ಸಿಕ್ಕಿರೋದು ಬ್ರಿಟಿಷರಿಂದ ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾತ್ರ. ಭಾರತಕ್ಕೆ ಇನ್ನೂ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಿಕ್ಕೇ ಇಲ್ಲ ಅನ್ನೋದು ನಮ್ಮ ವಾದ. "ಅಯ್ಯಯ್ಯೋ...ಇದೇನು ಗುರು? ನಮ್ನ ನಾವೇ ಆಳ್ಕೋತಾ ಇದೀವಲ್ಲ?" ಅಂತ ಅನ್ನಿಸ್ತಿದ್ಯಾ? ಯೋಚ್ನೆ ಮಾಡಿ ನೋಡಿ. ಮೊದಲು "ನಾವು" ಅಂದ್ರೆ ಯಾರು ಅಂತ ತಿಳ್ಕೊಳೋಣ.

ಯಾರು ನಾವು, "ಭಾರತೀಯರು" ಅಂದ್ರೆ?

ಬ್ರಿಟಿಷರನ್ನ ಒದ್ದೋಡಿಸೋ ಆತ್ರದಲ್ಲಿ "ಈ ಭಾರತದ ರಚನೆಯಾದರೂ ಹೇಗಿದೆ?", "ಇದರಲ್ಲಿರುವ ಜನರಾರು?", "ಇವರು ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವೇ ಆಳಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಎಂದರೆ ಅರ್ಥವಾದರೂ ಏನು?" ಎನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರ ಕೊಡುವಾಗ ಭಾರತದಲ್ಲಿರೋ ವಿವಿಧತೆಗೆ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಪ್ರಾಶಸ್ತ್ಯ ಕೊಟ್ಟಿರಲಿಲ್ಲ. ವಿವಿಧತೆ ಇದೆ ಅಂತ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಕ್ಕೇ ನಾಚಿಕೆ ಅನ್ನೋ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಭಾರತ ಅಂದ್ರೆ ಒಂದೇ ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ಒಂದೇ "ಮುಖ್ಯ" ಭಾಷೆ, ಎಲ್ಲವೂ ಒಂದೇ ಅಂತ ಹೇಳ್ಕೊಂಡು ತಿರುಗಿದ್ದೇ ಹೆಚ್ಚು.

ಆದರೆ ನಿಜವಾದ ಸಂಗತಿಯೇನಪ್ಪಾ ಅಂದ್ರೆ ನಾವು - ಅಂದ್ರೆ ಭಾರತೀಯರು - ಬೇರೆಬೇರೆ ಭಾಷಾವಾರು ಜನಾಂಗಗಳಿಗೆ ಸೇರೋರು. ನಮ್ಮ ನಡೆ-ನುಡಿಗಳು ಬೇರೆ, ನಮ್ಮ ಆಚರಣೆಗಳು ಬೇರೆ, ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳು ಬೇರೆ, ನಮ್ಮ ಇತಿಹಾಸಗಳು ಬೇರೆ. ಈ ಬೇರೆಬೇರೆ ಜನಾಂಗಗಳು ಭಾರತ ಅನ್ನೋ ಹೆಸರಿನ ಉನ್ನತ ತತ್ವವೆಂಬ ದಾರಕ್ಕೆ ಪೋಣಿಸಿರೋ ಬೇರೆಬೇರೆ ಮಣಿಗಳಿದ್ದಂಗೆ ("ಸೂತ್ರೇ ಮಣಿಗಣಾ ಇವ"). ಒಂದು ಮಣಿ ಕರ್ನಾಟಕ, ಮತ್ತೊಂದು ತಮಿಳ್ನಾಡು, ಮತ್ತೊಂದು ಆಂಧ್ರ, ಮತ್ತೊಂದು ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರ, ಮತ್ತೊಂದು ಉತ್ತರಪ್ರದೇಶ...ಹೀಗೆ ಈ ಮಣಿಗಳಿಗೆ ಹೆಸರುಗಳು. ಈ ಮಣಿಗಳಿಲ್ಲದೆ ಸೂತ್ರಕ್ಕೆ ಬೆಲೆಯಾದ್ರೂ ಎಲ್ಲಿದೆ ಗುರು? ಮಣಿಗಳಿಂದಾನೇ ಸೂತ್ರಕ್ಕೆ ಬೆಲೆ!

ಭಾರತಕ್ಕೆ ಪೂರ್ಣ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಿಗಬೇಕಾದರೆ ಏನೇನಾಗಬೇಕು?
ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಬೇರೆತನವಿದ್ದಾಗ "ನಾವು" ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗೋದು ಅಂದ್ರೆ ಏನರ್ಥ? ಆ ದಾರ ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗೋದು ಅಂತಲ್ಲ; ದಾರವೇ ಮಣಿಹಾರವಲ್ಲ. ಹಾಗೆಯೇ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಮಣಿ ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗೋದು ಅಂತಲ್ಲ. ದಾರದಲ್ಲಿರೋದು ಒಂದೇ ಮಣಿ ಅಂತ ತಿಳ್ಕೊಂಡಿರೋ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಕಟ್ಟೋದಲ್ಲ.

ಭಾರತಕ್ಕೆ ಪೂರ್ಣ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಸಿಗಬೇಕಾದರೆ ಭಾರತದ ಭಾಷಾವಾರು ರಾಜ್ಯಗಳ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ - ಅಂದ್ರೆ ಸಾಧನೆಯ ಶಿಖರಕ್ಕೇರಲು ತಮಗೆ ಬೇಕಾದ್ದನ್ನೆಲ್ಲ ಪೂರೈಸಲೆಂದೇ ಮೀಸಲಾಗಿರುವ ನಿಜಕ್ಕೂ ಅವುಗಳದೇ ಆಡಳಿತ - ಎಂಬ ಎರಡನೇ ಹೆಜ್ಜೆ ಇಡುವುದು ಬಹಳ ಮುಖ್ಯ. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಅಂದ್ರೆ ಮಣಿಗಳಿಗೆ ದಾರದಿಂದ ಬಿಡುಗಡೆ ಅಲ್ಲ (ಭಗವಂತನಿಂದ ಬಿಡುಗಡೆಯೆಂದರೆ ಅರ್ಥವಿಲ್ಲದ್ದು ಗುರು!), ಆದರೆ ಅದೇ ದಾರದಲ್ಲಿದ್ದು ಒಂದೊಂದು ಮಣಿಯೂ ಫಳಫಳನೆ ಹೊಳೆಯಲು ಬೇಕಾದ್ದೆಲ್ಲ ಇರುವಂತಹ ವ್ಯವಸ್ಥೆ. ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ಬೇರೆಬೇರೆ ಭಾಷಾವಾರು ಜನಾಂಗಗಳ ಮೇಲೆ ಹಿಂದಿ ಹೇರಿಕೆಯಾಗಲಿ, ನಮ್ಮದಲ್ಲದ ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ಕಲಿಕೆ ಇಲ್ಲವೇ ನಮ್ಮ ನಾಡಿನಲ್ಲಿ ನಮಗೇ ಕೆಲಸ ಕೊಡದ ಉದ್ಯಮಗಳಾಗಲಿ, ಆಯಾ ರಾಜ್ಯಗಳ ನಾಡು-ನುಡಿಗಳ ಏಳ್ಗೆಯ ಕನಸೇ ಇಲ್ಲದ "ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು" ಆಳುವುದಾಗಲಿ, ಕೇಂದ್ರಸರ್ಕಾರ ತನಗೆ ಸಂಬಂಧಪಡದ ವಿಷಯಗಳಿಗೆ ತಲೆಹಾಕುವುದಾಗಲಿ, ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿ ಲಾಬಿ ಮಾಡೋರಿಗೇ ಕಾವೇರಿ ನೀರು ಎನ್ನುವ ಯಾವ ನಿಯಮಗಳೂ ಇಲ್ಲದ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಾಗಲಿ, ಇರಲಾರವು ಗುರು! ಪೂರ್ಣ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಕ್ಕೆ ಅಡ್ಡಗಾಲು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ನಿಂತಿರುವ ಇವುಗಳು ಹೋಗದೆ ಕರ್ನಾಟಕಮಣಿ ದಾರದಲ್ಲಿ ಹೊಳೆಯುವುದೆಂತು ನಮ್ಮಪ್ಪ? ಆ ದಾರಕ್ಕೆ ಬೆಲೆಯಾದರೂ ಬರುವುದೆಂತು ನಮ್ಮಪ್ಪ?